حالا دیگه نمی‏دونم چرا میام اینجا می‏نویسم؟ و یا حتی اونجا... و اونجا حتی؟؟؟ و... 
چند وقته حتی به گلدونهای خالی هم آب نمی‏دم... سی سال به گلدونهای خالی که خیال می کردم دونه‏ های آرزو و امیدی توش هست آب دادم اما ... فهمیدم که توی این قبری که من سرش گریه می‏کردم مرده ‏ای نبود...
هیچوقت شعری که می خواستم رو ننوشتم... راهی رو که می خواستم نرفتم... بغضی رو که توی گلوم چنبره زده‏ بود نشکستم... دستی رو که آرزو می‏کردم، نفشردم... فریادی که می‏خواستم سر دنیا بکشم، فرو خوردم... وبلاگی که دوست داشتم رو حذف کردم... شهری که عشقم بود رو ترک کردم... نگاههای مهربون پدر و مادرم رو به جاده‏ خیره گذاشتم... قول دادم که نباشم...، اما هنوز هستم...
واسه چی دارم اینجا و اونجاو... می‏نویسم؟ چرا ؟ چرا می نویسم؟ چرا نمی‏نویسم؟
تمام تنم بوی نتونستن گرفته... ریه‏ هام پر از هوای نخواستنه... ولی پاهای لعنتی‏م هنوز هوای رفتن ندارن... کفشام دیگه جفت نمی‏شن... نمی شن... نمی‏شن...